Ode aan de mantelzorger 💛

'Kan je even met me meekijken? M'n hoofd ontploft' zegt ze.

En natuurlijk wil ik dat. Als ik ook maar iets kleins kan betekenen graag!

Ik had deze dag gepland om 'kwali-tijd' door te brengen met onze lieve vrienden. Hij die door ALS inmiddels niets meer kan zonder hulp. En zij die zo ongeveer alles regelt wat er geregeld moet worden. En jeetje wat is dat veel......

De bezoekjes van familie en vrienden, alle contacten over de medische situatie, de hulpmiddelen die in huis gehaald moeten worden. De zorg die 24/7 geregeld is, maar waar toch vaak over gecommuniceerd moet worden, de wensen die vastgelegd moeten worden voor de uitvaart, en dan natuurlijk alles wat er normaal ook bij het dagelijks leven komt kijken. Mijn hoofd duizelt er ook een beetje van. Want ja.... het moet allemaal gebeuren, maar er zijn natuurlijk ook intense emoties over de situatie.

Samen zetten we alles op rij en ik kijk even mee met de agenda. In plaats van vele to-do lijstjes komt er een nieuwe manier om de boel een beetje overzichtelijk te houden. Dit vind ik natuurlijk leuk om te doen: orde scheppen in chaos. Juist in deze situatie is dat wel zo prettig. Ik hoop dat ze er iets aan heeft...

Ik ga bij hem en zijn dochter zitten. We kletsen en lachen. Nemen een borrel met hapjes. Het is heel gezellig. Heerlijk om deze momenten nog samen te kunnen beleven. Goud waard!

Als ik later op het punt sta weer naar huis te gaan gaat de telefoon: De zorg voor morgen is niet rond gekomen. Er is iemand ziek en er is geen vervanging beschikbaar. Dus dat gat moet zij ook dichten.

Ik weet dat er meer mensen zijn zoals zij: liefhebbende partners, kinderen en familie die noodgedwongen mantelzorger zijn geworden. Ik wist het, maar als ik het dan van dichtbij zie voel ik niets dan respect en bewondering voor de liefde en de kracht om dat op te brengen.